Johannes Steketee

Jullie zullen je wel afvragen, zou Johannes nog int ziekenhuis liggen?

NEE, hij is vanmiddag weer thuis gekomen, was niet meer te houden. En of we direct wilden komen, want anders zou hij met de taxi komen. Ja, een ieder had zo zn afspraakjes, werken etc. Maar gelukkig kon Artjan (van Mirjam) hem ophalen. Bryan (ook al van Mir) wilde okke mee, dus dat was wel gezellig.

Het blijkt dat hij een virus in z'n darmen heeft, daar kunnen ze niets voor geven, moet er gewoon uit. Een ander heeft misschien 1 of 2 dagen een buikgriepje, maar bij Johannes duurt dat wat langer, nu al bijna 3 weken dus, zo zien we maar dat z'n weerstand dus nog niet helemaal optimaal is. tÍs wel toevallig dat dit meteen komt nadat de prednison is gestopt, das nog wel afwachten dan of het straks helemaal over is of dat het ook nog iets te maken kan hebben met het stoppen van de prednison.

Ondertussen hebben we ook een nieuw bewonertje erbij. Een heel klein katje. Jo is er helemaal weg van, nee hoor, hij vindt hem wel leuk(Jo als je dit leest, love you:) Poosje terug zei hij dat we niet heel zijn prive leven op z'n blog wilden zetten, maar dit is wel erg leuk eigenlijk. Afgelopen maandag ging ik(zus)weer een dagje naar Jo. Hartstikke warm, dus ik kwam bij de ingang, zie ik daar Jo zitten, onder een parasolletje.Ik dacht hmmm in quaranteine liggen en dan nu hier zitten, gaat niet samen. Wat blijkt: hij heeft niets tegen de verpleging gezegd, is dus uit zn kamer geslopen, door de sluis, over de gang en snel in de lift naar beneden geslopen. We zijn toch best wel een tijd beneden gebleven, ben ondertussen om ijsjes gegaan, boodschapje gedaan, want Jo had zin in croissantjes. Toch hebben ze niets gemerkt, of zouden ze gedacht hebben, laat die jongen maar....denk het wel. Toch best wel even leuk, iets doen wat niet mag.

Met ma gaat het ook langzaam vooruit. In kleine stapjes, ze moet ook voorzichtig, 6 weken niet te zwaar belast worden. In een gezin is dit ook wel lastig, gelukkig krijgen ze en we genoeg hulp, super van al die mensen!!!.              We hopen dat we nu wat meer rust krijgen ,maar voornaamste is dat het met Jo en ma goed mag gaan.

groetjes weer...

Nou, we kunnen wel zeggen dat er de afgelopen 2 weken heel wat is gebeurt. Mam is nu zo'n 2 weken terug opgenomen in het ziekenhuis in Goes voor galstenen en een onstoken galblaas. Om maar niet teveel in detail te treden, het komt op hetzelfde neer, maar zowel de stenen als de galblaas zijn verwijdert. Niet in 1 keer,ze heeft hiervoor 2 operaties gehad. Eerst de stenen, en later de galblaas, omdat deze ontstoken was en ze liever deze verwijderen als hij niet is onstoken. Ze heeft behoorlijk afgezien, maar gelukkig mocht ze vandaag weer thuisgekomen. En terwijl pa om ma ging ben ik met Johannes naar Rotterdam gegaan en heb hem daar ook moeten laten. Vorige week had hij een terugkomdag, zijn vriend Jacco ging met hem mee. Er is toen  besloten te stoppen met de prednison. Daarna voelde Jo zich niet meer echt lekker. Weinig eetlust, soort van buikgriep. Dit sukkelde een tijdje,maar vanmorgen ging het niet langer meer . We moesten langs komen, om kwart voor 2 waren we er al en om 5uur! hoorden we pas dat hij moest blijven. Ondertussen was er wel bloed geprikt, van alles gemeten etc, daar kwam ook uit dat z´n nierfunctie wat was vermindert. Dit is op zich best wel logisch, door de warmte en buikloop verlies je ook veel vocht. Al bij al,een  behoorlijke tegenvaller, we hadden het wel verwacht, maar je hoopt natuurlijk toch dat ze zeggen, ga maar naar huis, zeker nu vandaag ma thuiskwam. En behoorlijke domper, terwijl er thuis gebak staat, ligt Jo weer daar. Toch is het voor Jo ook goed dat hij weer helemaal bekeken wordt, alles wordt weer extra in de gaten gehouden. Hij ligt in quaranteine, omdat ze nog niet weten wat hij heeft en dus niemand eventueel kan besmetten. Er zijn kweekjes afgenomen, alles wordt even in de gaten gehouden.  Als er meer nieuws is,melden we dit. In ieder geval moet hij de kweekjes afwachten, dit kan wel een paar dagen duren.

De zusters vonden trouwens dat Jo er zo goed uitziet, ze kennen hem niet met haar. En ja, toch voelt hij zich daar ook wel een soort van  ´thuis, t is bekend terrein. Hij kent iedereen en zij hem, en dat voelt toch ook wel vertrouwd.

We hadden het er net over om een soort van laatste blog te schrijven, dit stellen we maar weer even uit...

Lydia en de fam.

Hier weer een berichtje. Met Johannes gaat het eigenlijk erg goed, voelt zich goed en ja het weer zit ook mee... .We gaan proberen er een goede, mooie zomer van te maken. En voorzichtig te denken aan de toekomst.

Vorige week was er een terugkomdag. Er zou een uitslag komen van een eerder onderzoek. Het beenmerg moest minimaal voor 95% van Mirjam zijn.Het was zelfs meer dan 95%, dus daar waren de dokters erg tevreden over. Wel zijn ze erg voorzichtig met conclusies trekken, ook al ziet alles er erg goed uit, dan betekent niet per definitie dat hij ook 'beter'is. Maar hij voelt zich erg goed, dat is ook al heel wat. Omdat het wat beter gaat, zijn de controles wat minder frequent.

Verder zijn Martjan, Paul en ik(Lydia)aant trainen voor volgende week. We rijden dan de Ride for the Roses. We konden kiezen uit 25, 50 en 100 km. 50 kilometer leek ons wel erg mooi. De opbrengt is voor de KWF kankerbestrijding, maar wij fietsen voor Jo! Dus mocht je een bezweet clubje van 3 tegenkomen of 1 van ons, dan zouden wij dat weleens kunnen zijn:) Maar het bijzondere aan deze dag is, is dat we deze rit gaan fietsen op 12 juni. En 12 juni is een dag die we nooit zullen vergeten, want precies 1 jaar daarvoor was de dag dat we hoorden dat Jo acute leukemie had. Wat er in het afgelopen jaar allemaal is gebeurd, hebben jullie allemaal kunnen lezen. Als je ziet hoe goed het nu mag gaan, is het werkelijk een wonder.

Voor zover de berichten, ze worden dus ook wat minder.Maar geen bericht, betekent dat het goed gaat. Moeten eens gaan denken aan een bedankje....

Fam. Steketee